Dit keer wil ik iets schrijven over een zaak die ieder mens in zijn/haar leven regelmatig meemaakt: een overgang.
Het begint al direct bij onze geboorte: er moet heel wat geduwd en geperst worden wil het kindje de overgang maken
uit de warme moederschoot naar de koude lawaaierige buitenwereld en de baby begint daar dan ook met een fikse huilbui.
Er volgen daarna talloze overgangen: van huis naar school, van kind naar jong volwassene, van single naar samen enz.
enz. Steeds laat je iets achter en soms doet dat pijn, maar voor je ligt een nieuw land en …. wie weet!
Soms is een overgang zelf een probleem: hij komt er aan, onafwendbaar, maar wil ik wel, of kan het nog even
wachten? ”De overgang”, alle vrouwen kunnen erover meepraten, en als man moet ik mijn mond er maar over houden.
Soms voltrekt een overgang zich geleidelijk, bijna ongemerkt en soms ook gaat hij gepaard met veel tumult. De
presidentsverkiezing in de V.S. laat fantastisch zien hoe een volk een overgang maakt. Boeiend om het van een
afstand mee te maken, blijft het daar bij het oude of komt er iets nieuws? Ik hoop op het laatste.

Kun je zeggen dat iedere overgang ons laat groeien? In ons persoonlijk leven heel vaak wel, want het nieuwe land waar
je in binnengaat stelt andere eisen: de eerste baan na de opleiding, het gezin na de vrijgezellentijd, de handicap na
mijn gezondheid, het pensioen na het werk, het alleen gaan na het verlies, steeds moet je nieuwe dingen leren en na
kortere of langere tijd, met soms veel moeite of hulp van buiten, met struikelen en opstaan ontdek je: ik kan het, ik leef
weer, nooit gedacht dat ik dit zou halen..!! Er zijn ook grenzen. Soms is het verdriet om het voorbije
verleden te groot of maakt boosheid ons bitter. Dan zie je een medemens die vastloopt en verschrompelt. Wat fijn als er
dan een helpende hand is! Soms maakt het ouder worden ons moe: waarom zou ik nog? Hoe ouder een mens wordt, hoe
meer verleden hij/zij krijgt en hoe minder toekomst. Zo is dat toch? Dan ligt de verleiding op de loer om niet meer vooruit
te kijken, maar steeds meer terug naar het goede verleden. Klopt dat eigenlijk wel: steeds minder toekomst? Ik denk aan
de laatste overgang die ons allen wacht: het einde van ons leven. Dan blijft er alleen maar loslaten over, alles waar we
in en mee en voor leefden, alles, ook de liefsten, ook …..mijzelf: loslaten! Voor velen tegenwoordig betekent dit
het absolute einde. Na de dood is er dan het grote niets. Dat maakt die overgang enerzijds smartelijk of tragisch, aan de
andere kant ook vanzelfsprekend. In Trouw van onlangs (6/11?) constateert Bert Keizer daarom nuchter: ieder mens
kan het en doet het regelmatig, in slaap vallen. Sterven is inslapen. Voor hem (en ik hoop dat ik hem recht doe) volgt
er dan geen wakker worden meer. En daar kijk ik als christen toch anders naar. Ik mag geloven
in een wakker worden na het in- of ontslapen. Er klinkt een Stem: “dode, dode, sta op!!” Het is een stem uit een heel
andere werkelijkheid, zeker. Het is de stem van Jezus Christus, Hij die dood was en weer levend is geworden.
Tegen zijn vrienden zei Hij: ”In het huis van mijn Vader zijn veel kamers; zou ik anders gezegd hebben dat ik een plaats
voor jullie gereed zal maken?” (Joh. 14: 2). Sterven wordt dan: verwelkomd worden door Jezus, thuiskomen bij God.
“Ik kan gaan slapen zonder zorgen, want slapend kom ik bij U thuis.
Alleen bij U ben ik geborgen, Gij doet mij rusten tot de morgen en wonen in een veilig huis.” (psalm 4: 3).
Dat wordt nog eens een Overgang!

Wim Koelé