BESPIEGELINGEN

Kijken uit het raam

Wonderlijk hoeveel je opvalt als je uit het raam kijkt. Voor mij
persoonlijk geldt dat al heel mijn leven. Vroeger, in mijn
werkzame leven was ik meer dan eens op de veertiende
verdieping van de Vrije Universiteit (theologie) of op bezoek
bij mensen op de bovenste verdieping van een flatgebouw.
Fantastisch wat er dan te zien was: heel Amsterdam of de
duinen en daarachter de zee. Eens logeerde ik bij mensen in een
wereldstad op de 22ste verdieping van een wolkenkrabber.
Adembenemend! Vandaar mijn ideaal: hoe hoger, hoe beter!
Tegenwoordig zoek ik het dichter bij de grond, in een mooi
appartement op de eerste verdieping. Maar tot mijn verbazing
mis ik daar heel weinig. Wij kijken uit op een straat recht voor
ons uit en heel de buurt daaromheen. Er valt van alles te zien:
als het geen lesauto’s zijn die moeizaam vooruit of achteruit
inparkeren, dan zijn het wel hondenbezitters met grote of
kleinere dieren. Komisch zijn vooral de kleine hondjes in dikke
sneeuw: “Wat moet ik hiermee? Help ik zak weg?!?”. En dan
de mensen: een vader die fanatiek stuifsneeuw verzamelt om
voor zijn zoontje een sneeuwpop te maken. Het wordt een
bergje, maar niets plakt en teleurgesteld druipen ze af. En een
overbuurman die bij warm weer graag in zijn voortuin zit. Hij
weet veel van de buurt, want hij ziet veel en voorbijgangers
spreken hem graag aan. Wij maakten ook al eens een praatje
met hem en sindsdien groeten we elkaar, dichtbij of van verre.
Dat praatje maken is erg belangrijk. Het kan al vanaf het balkon
naar beneden, maar op straat in de ontmoeting gaat het nog
beter. Mijn vrouw heeft er een speciale gave voor en de 6
resultaten zijn meer dan eens verrassend. Allerlei mensen uit de
buurt groeten en glimlachen ons toe, vooral haar. Allerlei
mensen, want het publiek is hier zeer gevarieerd. Mensen met
Nederlandse en buitenlandse wortels, mensen van allerlei kleur
en meer dan eens nog gehuld in exotische kledij. Kortom, de
buurt rondom ons is een doorsnee geworden van de
Nederlandse samenleving. En dan zijn contact en meeleven
extra belangrijk. De buurt is meestal ook wel veilig. Ik houd
ervan om ’s avonds nog een blokje om te lopen, bij voorkeur na
negenen (mag nu helaas niet). Vooral ’s zomers is dat best
gezellig: brommers en scooters, lawaaierige jongens en
pratende meisjes en buren die elkaar opzoeken. Zoveel mensen,
zoveel levens. En achter de ramen in allerlei interieurs nog veel
meer leven. Ja, kijkend vanuit mijn raam herken en zie en
beleef ik veel.
Maar….als ik kijk zie ik dan ook alles, alles zoals het echt is?
Ach nee, uiteindelijk zie ik mensen en gebeurtenissen alleen
van buiten- en bovenaf. Wat er werkelijk speelt ontgaat me.
Kijken en zien is nooit voldoende voor echt kennen en weten.
Er is iemand voor wie dat niet opgaat: de Here God, onze
Schepper. Om in het beeld te blijven, vanuit Zijn hemelse
woning ziet Hij ieder mens en doorziet Hij alles. “Heer die mij
ziet zoals ik ben, dieper dan ik mijzelf ooit ken kent Gij mij….”
zo zingt een psalm vertrouwensvol. Onze ramen zijn vaak
beslagen en onze ogen vertroebeld, maar Hij ziet scherp en
alles. Daarom is het zo heilzaam om telkens weer uit te komen
bij het slot van dit lied: “Doorgrond mij , God en ken mijn
hart….. Zie of ik geen verkeerde weg ga en leid mij over de weg
die eeuwig is”. (Psalm 139 : 23 en 24).

Wim Koelé