In de afgelopen maanden zijn wij verhuisd naar een appartement en dat betekende: inkrimpen vanuit een
eengezinswoning. Al het bezit uit alle hoeken en gaten gaat door je handen: mee of weg en dat levert
soms verrassingen op. De grootste drempel waar ik overheen moest klimmen was het afscheid nemen van
mijn werkbibliotheek. Een kern bleef over en de rest vond gelukkig een goede bestemming. In de wat
kleinere boekenkast in mijn huidige werkkamer kwam ik een boekje tegen dat mij vreemd voorkwam.
Het was “De Wilde Wingerd”, een bloemlezing uit het werk van Willem de Mérode, een dichter die
leefde van 1887-1939. Het boekje is van 1936 en komt van mijn vader, die het kocht of kreeg in die
jaren en na zijn overlijden belandde het bij mij. Gisteravond las ik het door en een van de gedichten
boeide. Het beschrijft wat mensen kunnen doen met eigen namen en bijnamen en wat Christus er mee kan
doen, met een verwijzing naar “de nieuwe naam” uit Openbaring 2: 17. Ik hoop dat de ouderwetse spelling
geen problemen oplevert.

DE NAAM
Ze heeten Jan, en Klaas, en Ko,
Hun burgernaam maakt hen verlegen,
Die glimt en geurt u muffig tegen
Gelijk een appel uit het stroo.
Geboorte, trouw en overlijden
Zien ‘plechtige’ familiestuk,
Dan stellen zij het weer terzijde,
Blij met hun alledaagsch geluk.
En merkt de buurt iets in hun wezen,
Dat haar mishaagde of geviel,
Dan noemt zij hen terstond naar deze
Opvallendheid van lijf en ziel.
En God, Wiens oogen ’t hart doorboren,
Heeft nog een nieuwen naam bereid;
En wie dien naam heeft mogen hooren,
Geroepen tot de zaligheid.

Wim Koelé