BESPIEGELINGEN

Zeven wensen en een verhaal ……..
Zeven wensen …
Dat hier in huis mag zijn:
de geest van liefde en vriendschap.
Dat hier in huis mag zijn:
de geest van geduld en hoop.
Dat hier in huis mag zijn:
de geest van warme aandacht.
Dat hier in huis mag zijn:
de geest van tedere zorg.
Dat hier in huis mag zijn:
de geest die heelt en beschermt.
Dat hier in huis mag zijn:
de geest die gemeenschap sticht.
Dat hier in huis mag zijn:
de geest waarbij iedereen zichzelf kan zijn.
Marinus van den Berg
Een verhaal …..
De eerste avond in haar nieuwe appartement, eindelijk alleen.
Moe, doodmoe was ze, maar toch kon ze het nog niet opbrengen
om naar bed te gaan. Met een kopje koffie was ze bij het raam
gaan zitten, op haar eigen stoel en tussen haar eigen vertrouwde
spulletjes. De spullen van thuis, ja, maar verder was alles ànders:
het uitzicht, de kamer waar ze zat, de open slaapkamer, de
geluiden, de geuren ….. En terwijl ze haar koffie dronk, liet ze
haar gedachten gaan over de afgelopen dagen … weken ….
maanden….. De maanden van spanning over haar gezondheid en
over de steeds noodzakelijker wordende verhuizing naar een
appartement; met ‘zorg’ en dichter bij de kinderen. De weken
van beslissen en uitzoeken: wat moet mee? wat kan weg? wie
kan er nog iets van gebruiken? De laatste dagen tussen de tassen
en dozen in het huis waar ze zo lang had gewoond en waar ze
zoveel had meegemaakt en dat nu toch haar huis niet meer was.
Ze zag zichzelf nog zitten, gisteravond, terwijl de kinderen
rondom haar de laatste dingen aan het inpakken waren. “Dit oude
ding neem je toch niet mee, moeder,” had haar schoondochter
ineens gezegd, terwijl ze uit één van de dozen haar gietertje
haalde en met een vies gezicht omhoog hield. “Ik heb je vorig
jaar nog een nieuwe gieter gegeven met Sinterklaas. Deze kan nu
echt wel in de vuilnisbak, hoor!” Maar vóór haar schoondochter
het oude gietertje weg had kunnen gooien, was ze opgesprongen
en had hem uit haar handen gerukt. Ze moest in gedachten nog
lachen om de verbaasde gezichten van de kinderen; verbaasd dat
ze zo snel was, maar meer nog verbaasd over het gebaar
waarmee ze de gieter tegen zich aan had gedrukt, en over haar
besliste woorden: “Dit gietertje gaat mee!” Toen ze allemaal
weer verder waren gegaan met inpakken, was Myra, haar
kleindochter, naast haar komen zitten en die had gevraagd:
“Oma, wil je mij vertellen van wie je dat gietertje hebt gekregen?
Want ik denk dat er een verhaal hoort bij die gieter….” “Ja kind”,
had ze gezegd, en toen had ze verteld over die dag dat haar eigen
moeder stierf; een kind was ze nog maar geweest toen, maar ze
herinnerde het zich nog als de dag van gisteren. “Ik heb maar een
paar dingen van mijn moeder”, zei ze, “een psalmboek en een
ring, en die zijn me ook heel dierbaar, maar dat oude gietertje dat
heeft een heel speciaal plekje, want dat gebruikte ze elke dag. En
ik heb het m’n hele leven lang ook altijd gebruikt en daarom
moet het mee. Moeder hield zo van haar planten en bloemen.”
“Net als u, oma, en net als ik”, had haar kleindochter gezegd en
daarom had ze haar even een knuffel gegeven. En nu zat ze hier,
alles was nog vreemd, maar toch kwam langzamerhand het
vertrouwen dat het hier ook goed zou zijn. Dichter bij de
kinderen en de kleinkinderen, maar vooral ook in een veilige
beschermde omgeving waar je toch helemaal jezelf kon zijn. En
ze dacht aan die oude woorden uit haar moeders psalmboekje:
‘Waar liefde woont, gebiedt de Heer de zegen: daar woont
Hijzelf, daar wordt zijn heil verkregen en ’t leven tot in
eeuwigheid.’
Dat Gods Geest van Liefde onder ons mag wonen, en dat wij –
waar we ook wonen of verblijven – voor elkaar en anderen tot
zegen mogen zijn, dat is mijn wens voor ons allemaal.

Fokje van Roekel