BESPIEGELINGEN

De kinderen komen
Komen de kinderen op bezoek? Dat vinden wij fijn
natuurlijk. Als ouders en grootouders heb je er gewoon
behoefte aan, dat ze meeleven en misschien zelfs een
handje komen helpen. En je wilt ook graag op de hoogte
blijven hoe het hen vergaat. Welkom! Tenminste…als ze
maar niet allemaal tegelijk komen of in snelle afwisseling.
Dat kunnen we niet meer zo bolwerken. We zijn tenslotte
al op leeftijd. Af en toe is het wel behelpen, want
gewoonlijk brengen ze iets mee zoals bloemen of iets
lekkers of een zelf gemaakt product dat trots wordt
getoond. Alles wordt natuurlijk dankbaar aanvaard en zo
nodig bewonderd, maar soms vraag je jezelf in stilte af:
hebben we nog een geschikte bloemenvaas? Kunnen we al
die heerlijkheden nog wegwerken? Waar moeten we de
nieuwe spullen laten? Ziet u het probleem? We zijn
gesetteld en ingericht, de kasten zijn gevuld en wat er
dagelijks nodig is komt wel binnen. Eigenlijk hebben we
genoeg. Vanzelfsprekend zeg je dat niet tegen de lieverds,
maar achteraf moeten er soms wel oplossingen worden
gevonden.
Ach, het is maar een nietig probleempje. Iets anders vraagt
veel meer aandacht: waar gaan we over praten? Met “hoe
gaat het met u?” en “hoe is het met jou/jullie?” valt
makkelijk te openen, maar daarna…? Kinderen zijn
volwassen geworden en hebben een eigen leven opgebouwd.                                                                                                                                                                                                                                                    Hun levensweg en idealen kunnen soms enorm
verschillen van die van het ouderlijk huis. Dan is het zaak
om voorzichtig en zorgvuldig je woorden te kiezen om
geen ruzie te krijgen. En met de kleinkinderen is de afstand
zo mogelijk nog groter. Je kunt moeilijk van hen eisen dat
zij nog zicht hebben op ons verleden van kerk en bijbel en
politiek en koningshuis en samenleving. Zij leven in de een
en twintigste eeuw en wat is hun horizon, wat boeit hen
echt en waar zijn zij bang voor? Kortom, er ligt een stadion
vol gespreksstof klaar, maar vaak is het hard werken om de
goede toon te vinden en op gang te komen. En het moet
ook nog gezellig blijven. Geen wonder dat wij na afloop
soms echt even moeten bijkomen.
En dan is er nog iets: onze kinderen en zeker hun kinderen
zijn echt mensen van deze tijd. Dus heeft ieder van hen zijn
eigen smartphone met alles er op en er aan. Dan kun je
bellen en skypen met wie ook waar ter wereld. Dan is
Google altijd bij de hand, is navigeren in een vreemde
omgeving geen probleem en wordt er met vrienden en
familie vanzelfsprekend geapt. Een fotootje doorsturen of
een document scannen, doen we even. De mogelijkheden
zijn eindeloos, heel de wereld ligt voor je open! Wij doen
echt ons best om een beetje bij te blijven in de digitale
omwenteling, maar de jongeren zijn ons altijd en overal
daarin de baas. Voor ons leven zij in een ander bestaan en
wij ouderen? Ach, iemand zei eens heel wijs: “wij ouderen,
wij groeien uit de tijd”. Wij staan aan de rand.
Hebben randfiguren nog wat in te brengen in deze tijd?
 Verhalen over vroeger doen het niet meer zo goed. “Ja, dat
weten we nu wel…..we moeten nu vooruit kijken!”. Maar
soms kun je toch nog wel een duwtje geven in een goede
richting met een advies of een oplossing. Onze rugzak is
tenslotte veel voller dan die van jongere mensen en wij
hebben niet voor niets geleefd. En soms is onze
portemonnee ook nog wat beter gevuld dan de hunne. Maar
ouder worden betekent ook terugtreden, achteruitgaan,
afwachten. Eén ding
hebben we nog wel in handen. Een oud gezegde luidt:
“bidt en werkt”. Als werken niet meer zo goed gaat blijft
bidden over. Maar daarmee ontsnap je juist aan alle oude
en nieuwe tijden, want je brengt kinderen en kleinkinderen
bij de Eeuwige, die mensen van alle tijden “zo lief had dat
Hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in
hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft”
(Joh. 3:16). Wie weet wat onze kinderen nog zullen
beleven!

Kinderen en kleinkinderen, hartelijk welkom!
Wim Koelé.