BESPIEGELINGEN

Al heeft Hij ons verlaten ………
Soms zou je wel willen dat alles blijft zoals het is. Als je
samen bent met de mensen van wie je houdt, als alles goed is
en mooi. Kon het maar altijd zo blijven…….
Ik stel me voor dat lang geleden de leerlingen van Jezus dat
gevoel, dat verlangen ook kenden, zeker in de dagen na zijn
lijden en dood toen Hij herhaaldelijk in hun midden
verscheen en met hen over het Koninkrijk van God sprak.
Kon het maar altijd zo blijven, Jezus heel dichtbij ons …. Zo
zijn ze de berg opgegaan, de leerlingen van Jezus, samen met
Jezus. En ik kan me indenken dat ze daar op die berg, de
Olijfberg, terugkijken op alles wat ze met Jezus meegemaakt
hebben, wat ze van Hem geleerd hebben. Alles komt nog
eens terug. Zijn woorden en verhalen en alle herinneringen:
zijn aandacht voor mensen, zijn luisterende oor, zijn blikken
vol mededogen, zijn aanrakingen, de manier waarop Hij
mensen genas, zijn liefde voor mensen. Konden ze dit maar
vasthouden, konden ze Hèm maar vasthouden ….. Maar ze
moeten Hem loslaten, Hem laten gaan… En wat is dat
moeilijk, loslaten! We kunnen het zo meevoelen, want we
weten allemaal hoe moeilijk het is om los te laten. Dingen
waar je aan gehecht bent, plaatsen waar je je mee verbonden
voelt, mensen van wie je houdt. Allemaal kennen we het, het
verlangen om vast te houden waar we van houden: een
vertrouwde plek, een geliefd mens, een manier van leven. En
het verdriet als je iets waar je mee verbonden bent, los moet
laten, iemand van wie je houdt, los moet laten. En het weten
tegelijk dat het niet anders kan soms, èn de ervaring dat je
dan toch op de een of andere manier kracht krijgt om verder
 te leven. En dat niet alleen, maar zelfs om getroost en
liefdevol verder te leven.
Hij laat ons nooit alleen…
Als eersten hebben de leerlingen die nieuwe kracht
ontvangen op het Pinksterfeest met tekenen van wind en
vuur. Wind …. onzichtbaar, maar krachtig, je ziet hem niet,
maar je voelt hem wel, teken van Gods Geest die mensen
kracht geeft en nieuwe moed; onzichtbaar, maar met heel
veel gevolgen. En vuur, dat warmte geeft en troost, teken van
Gods heilige Geest die mensen troost, maar ook mensen
verbindt en inspireert, gloed geeft en nieuw elan. En de
leerlingen ….. ze durven nu te getuigen van Gods liefde, van
alles wat Jezus hun heeft voorgeleefd; ze durven het door te
geven, ze durven er voluit over te vertellen, maar vooral ook
durven ze het te laten zien in hun doen en laten. Gods grote
liefde zichtbaar maken, dat is hun opdracht, en dat hebben ze
gedaan ….. tot het uiterste der aarde, en iedereen die ervan
hoort wordt er in betrokken, in die liefde van God die
gedeeld wil worden telkens opnieuw.
Tot op vandaag, want ook wij worden daarin betrokken. Met
ons hele hebben en houden, want overal waar mensen in
liefde iets delen, waar mensen elkaar troosten of
bemoedigen, waar mensen een ander in bescherming nemen,
waar mensen een woord van liefde spreken, waar vrede
wordt gesticht, waar hongerigen worden gevoed, waar
vluchtelingen worden opgenomen, waar zieken met liefde
worden verzorgd, waar samen wordt gelachen en gezongen,
waar wordt gebeden of in liefde gezwegen, waar mensen
geïnspireerd worden om mooie dingen te maken, of om
goede dingen te doen, daar is Gods Geest werkzaam. Want
…
Al heeft Hij ons verlaten, Hij laat ons nooit alleen.
Wat wij in Hem bezaten is altijd om ons heen.
Als zonlicht om de bloemen, een moeder om haar kind.
teveel om op te noemen zijn wij door Hem bemind.
Dat het zo mag zijn, dat we mogen leven als geliefde en
liefdevolle mensen.

Fokje van Roekel