BESPIEGELINGEN

Waar blijft de tijd …..

Vorige week ging ik met mijn twee broers een dagje naar de
stad waar we een groot deel van onze jeugd hadden
doorgebracht en waar we voor het eerst na 50 jaar weer eens
samen rondliepen. Het huis, de straat, de buurt, de school, de
kerk, de winkels, de rivier, de berg ….. een feest van
herkenning in eerste instantie, met enthousiaste uitroepen en
gebaren – ja, we voelden ons een beetje als de Van Rossums
op stedentrip. Veel herkenning inderdaad, maar naast de
gezamenlijke herinneringen waren er ook belevenissen,
anekdotes en verhalen die we van elkaar niet of nauwelijks
kenden. Dat alleen al maakte van deze dag niet alleen een
gezellige maar ook een leerzame dag: te ervaren hoe
verschillend je een gedeelde jeugd kunt beleven. Leeftijd,
geslacht, plaats in het gezin, de boeken die je las, de vrienden
die je kreeg, allemaal factoren die mee bepalen hoe je
terugkijkt op die vormende jaren en wat een blijvende indruk
heeft gemaakt. Bij de lunch haalden we herinneringen op aan
vroeger thuis, aan wat we hadden meegekregen en wat we
daarvan meedroegen en op onze beurt weer door wilden
geven. Alle waardevolle momenten die we ieder voor zich
als een kostbare herinnering meedroegen èn de schurende
momenten, die er natuurlijk ook waren, maar vooral een
gedeelde basis van vertrouwen en liefde. Een basis die blijft,
zelfs als alles voorbijgaat, want ja, ook weemoed overviel
ons op deze dag, en verdriet om wie er niet meer zijn, om
alles wat voorbij gegaan is. Om wat je misschien anders had
gewild, maar niet meer kunt veranderen, om wat ongezegd is
gebleven ….. Maar, zo wisten wij alle drie, wat blijft is
liefde, in allerlei vormen en gedaanten. De liefde onderling,
die zich kan uiten gewoon in gezelligheid, maar ook in elkaar
steunen als het nodig is en soms in het elkaar een spiegel
voorhouden. De liefde voor mensen en voor dieren en
planten, die tot uiting komt in het nemen van
verantwoordelijkheid en het geven van zorg en aandacht,
maar ook in het voluit durven genieten van relaties, natuur en
cultuur. Liefde die blijft, omdat die zijn oorsprong vindt in de
eeuwige Liefde die heel ons leven omvat, ja, die ons draagt
en bewaart, die vrucht draagt en doorgegeven wordt telkens
opnieuw. Het was fijn om daar door deze dag weer even bij
bepaald te worden en bij stil te staan. En het maakte me
dankbaar. Tot besluit deze zegenbede van Andries Govaart
die ik vond in het Liedboek:
Dat je de weg mag gaan die je goed doet, dat je opstaat
wanneer je valt,
dat je mens mag worden in Gods ogen en die van anderen.
Weet dat de aarde je draagt dat je gaat in het licht
en de wind je omgeeft.
Dat je de vruchten van je leven proeft en gaat in vrede.

Fokje van Roekel