BESPIEGELINGEN

GOD NOEMEN

“maar wees toch stil en noem de naam van de HEER niet!”,
Amos 6 : 10
”Geef hem de naam Jezus, want Hij zal zijn volk bevrijden
van hun zonden”. Matteus 1: 21

Laatst vroeg ik mijzelf af: mag je God erbij halen?,
bijvoorbeeld als je ziek wordt of bij een ongeluk of bij het
Coronavirus of bij de Klimaatcrisis? Heeft Hij daar wat mee
te maken, regelt Hij het misschien? Een gelovend mens zal
zeggen: natuurlijk mag het, wie zou het verbieden. Maar het
merkwaardige is, dat heel wat gelovigen toch terughoudend
zijn om Hem te noemen. Is geloof te privé geworden, of zijn
we te veel bezig met onze eigen verantwoordelijkheid om
Hem nog een plaats te geven? En verder, in ons huidige
Nederland heeft een meerderheid niets meer met Hem en zij
zullen hooguit beleefd luisteren, maar er niet op ingaan.
Religie is voor hen geen publiek belang en geloof hoort
immers achter de voordeur.
Zo dacht die man er niet over die het lijk van een
bloedverwant moest ophalen uit een huis. We zijn dan in
Samaria, de hoofdstad van het Tienstammenrijk, omstreeks
750 voor chr. Het is een roerige tijd, het land wordt belaagd
door vijanden, misschien wordt de stad al belegerd en heerst
er hongersnood of een besmettelijke ziekte. In een huis waar
tien mannen woonden zijn de meesten omgekomen. Iemand
komt een dood familielid ophalen om het te verbranden
(begraven kan kennelijk niet meer). Als hij achterin
 beweging hoort vraagt hij: zijn daar nog meer mensen over,
dood of levend? Het antwoord luidt ontkennend, niemand
meer. En dan klinkt het dringend: “maar wees toch stil en
noem de naam van de HEER niet!”.
Hier zijn mensen in doodsnood. Klagen of protesteren helpt
niet meer en….God? Nou van Hem valt niets goeds meer te
verwachten. Hij heet nog ‘HEER’, de Eeuwige die ooit Israël
bevrijdde uit Egypte, maar voor deze mensen is Hij alleen
maar een bedreiging, een vijand van leven en geluk, een
grote Kapotmaker, zoals uit het vervolg blijkt.
Hoe tragisch als mensen God alleen nog maar kunnen
benoemen als een dreigende Macht. Als ze bang voor Hem
zijn en Hem ontwijken of ontkennen. Zo heeft Hij het
immers nooit bedoeld!
Ik denk aan Jozef, timmerman in Nazareth. Zijn leven ligt
ook plotseling overhoop, want hij heeft ontdekt dat Maria,
zijn verloofde in verwachting is en niet van hem. Zij is dus
vreemd-gegaan. Heel zijn verwachte toekomst stort ineen en
hij ziet maar één uitweg, hij moet haar verstoten. Hij wil dat
wel in stilte doen, niet publiekelijk, om haar niet nog meer te
schande te maken, maar samen verder, dat kan niet meer.
En dan is daar die droom en een engel die hem geruststelt.
Maria is niet ontrouw, maar zij kreeg een bijzondere
opdracht en gave van God. Haar kind is door de Heilige
Geest verwekt en Jozef moet hem Jezus noemen.
JEZUS (Grieks voor Jozua), die naam betekent “de HEER
bevrijdt” en die naam wordt door steeds meer mensen
genoemd, geroepen, bezongen, beleden, aanbeden en
ook….gehaat. Het begon allemaal in dat dorp Nazareth en
breidde zich uit naar het hele land en daarna naar Kleinazië
en daarna naar Azië en Europa en daarna naar heel de
wereld. Jezus, Hij bevrijdt ons van onze vervreemding van
God, Hij wordt de brug die de kloof tussen ons en de
Eeuwige overbrugt, Hij verzoent ons en door Hem mogen
wij weer weten: God is liefde!
Ik kom terug op de beginvraag: mag je God erbij halen als
het ongeluk je treft of als de toekomst duister is? Ik kan niet
anders geloven dan: doe het a.u.b.! Roep Hem erbij, bid en
vraag om hulp en uitkomst of kracht om verder te gaan. En
vertel over Hem als er uitkomst is en een weg om verder te
gaan. Noem dan Zijn naam in dankbaarheid. Want Hij is niet
de veroorzaker van rampen en ongelukken. Dat roepen
mensen over zichzelf af, of het overkomt hen zomaar. Maar
Hij kan ze wel gebruiken in Zijn planning, Zijn levensplan
met jou of Zijn grote plan met de geschiedenis. Daar staat het
laatste Bijbelboek bol van, als de plagen over de aarde gaan.
En helaas klinkt dan steeds weer het refrein: maar de mensen
bekeerden zich niet en zij lasterden God. Maar wie de naam
JEZUS lief is, mag het weten in diep vertrouwen: “door een
nacht hoe zwart, hoe dicht, voert Hij ons naar ’t eeuwig
licht!”.

Wim Koelé