Als je ouder gaat worden

Met mij is echt niets aan de hand
ik ben fit van lijf en verstand,
wel wat artrose in heup en knie,
en als ik buk is het net of ik sterretjes zie.
Mijn pols is wat snel, mijn bloeddruk te hoog
Maar ik ben nog fantastisch, . . . . zo op het oog.
Met steunzolen die ik heb gekregen,
loop ik nu langs ‘s Heren wegen,
kom ik in de winkel of op het plein,
wat heerlijk zo fit en gezond te zijn.
Ik slik een tablet om in slaap te komen,
om over vroeger te kunnen dromen.
Mijn geheugen is niet meer zoals ’t was,
vaak ben ik vergeten wat ik gisteren las.
Ook heb ik wat last van mijn ogen
en mijn rug raakt steeds meer gebogen.
Mijn adem is wat korter en mijn keel wat te droog,
maar ik ben nog fantastisch, . . . . zo op het oog.
Het leven is mooi, maar gaat snel voorbij,
als ik kijk naar foto’s van vroeger van mij.
Ik denk dan terug aan mijn jeugdige jaren,
wilde ik een jas, dan moest ik lang sparen.
Ik ging fietsen en wandelen, overal heen
en ik kende geen moeheid naar het scheen.
Nu ik ouder word draag ik vaak grijs of zwart,
en loop ik heel langzaam vanwege mijn hart.
Doe het maar kalm aan zei de cardioloog
U bent nog fantastisch , . . . . zo op het oog.
De ouderdom is goud, je begrijpt het wel
dat ik als ik niet slapen kan tot honderd tel.
Dan twijfel ik en denk of het waar is
of dat beeld van goud wel wat raar is.
Mijn bril ligt op tafel, mijn gebit in het glas,
en het gehoorapparaat zit in mijn tas.
De steunzolen naast mijn bed of op een stoel
dus weet, wat ik met die twijfel bedoel.
Trek niets in twijfel zei de pedagoog.
U bent nog fantastisch, . . . . zo op het oog.
En ’s-morgens als ik ben opgestaan
en eerst het scheren heb gedaan,
lees ik nog even snel de krant,
ik leef mee met de situatie in ‘t land.
Dan geef ik de kat een schotel water,
koffiedrinken doe ik dan later.
Alles gaat nu wel wat traag
na ’t eten weer last van de maag.
Dat is normaal op je oude dag,
wat dat dan ook wezen mag.
Aanvaard het rustig zei de Psycholoog.
U bent nog fantastisch, . . . . zo op het oog
Nu naar de apotheek, het is niet ver, wel nee,
de pillen liggen klaar, dus dat is O.K.
Thuis moet ik direct gaan plassen,
snel naar het toilet en handen wassen
twee keer per uur, het is wel even wennen,
ik begin mijzelf steeds meer te kennen.
Vaak pieker ik, dus naar de neuroloog,
Maar ik ben nog fantastisch , . . . . zo op het oog.
En toch: ….
Kijk niet om, maar kijk vooruit en blijf je steeds bewegen,
dan kom je toch vaak weer nieuwe kansen tegen.
Prik een datum en maak een plan,
zet een stap wanneer het kan.
Het gaat wat trager dan je wil,
maar als je niets doet dan sta je stil.